Το κρασί γιά εμάς τούς Έλληνες!

Το κρασί για εμάς τους Έλληνες 

Το κρασί για μας τους Έλληνες, εκτός του ότι συμπεριλαμβάνεται στα πέντε βασικά στοιχεία της διατροφής μας μαζί με το νερό, το αλάτι, το λάδι και τα δημητριακά (ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό) συνδέθηκε στενά και με τον πολιτισμό, με τη θρησκεία μας. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξαν ρόδινες όλες οι περίοδοι της ελληνικής ιστορίας για το κρασί. Πέρασε από πολλές περιπέτειες, από μεσουρανήματα και διωγμούς, μέχρι να φτάσει στη σημερινή του θέση. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή η οποία θα αποδείξει τη διαχρονικότητα της αμπελοοινικής παράδοσης, έτσι όπως εξελίχτηκε στις διάφορες περιόδους της ιστορίας του τόπου μας για να καταλήξει στη σημερινή της μορφή. Στων αρχαίων Ελλήνων τα χρόνια Στην Ελλάδα, οι ευνοϊκές εδαφολογικές και κλιματολογικές συνθήκες επέτρεψαν την ευρεία διάδοση της καλλιέργειας του αμπελιού από πολύ νωρίς. Η αρχή της αμπελοκαλλιέργειας στον Ελλαδικό χώρο χάνεται στα βάθη της νεολιθικής περιόδου, η μεγαλύτερή της όμως ανάπτυξη σημειώνεται μεταξύ του 13ου και του 11ου π.Χ. αιώνα. Η σχέση των προγόνων μας, των αρχαίων, με το κρασί είναι γνωστή και χιλιοσυζητημένη. Καλλιεργούσαν αμπέλια και παρήγαγαν ονομαστά κρασιά. Ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια», ο Πλάτωνας και ο Ξενοφώντας στα «Συμπόσιά» τους, ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» αναφέρονται συχνά στους ονομαστούς οίνους της αρχαιότητας. Τα γλυκά και μαλακά κρασιά από τη Θήρα και την Κρήτη, τα λεπτότατα από την Κύπρο και τη Ρόδο, τα ευώδη της Λέσβου, ο χαριέστατος εις παλαίωσιν Κερκυραϊκός, ο υπνωτικός Θάσιος, ο ονομαστός Αριούσιος της Χίου και πάρα πολλά άλλα περιζήτητα κρασιά αναφέρονται στα κείμενα της εποχής. Να μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά και την αξία του εμπορίου, το εξαγωγικό τους δε εμπόριο ήταν πολύ καλά οργανωμένο την εποχή εκείνη. Σε αντάλλαγμα του οίνου και του λαδιού οι Έλληνες εισήγαγαν δημητριακά και χρυσό από την Αίγυπτο και τις περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, χαλκό από την Συρία και την Κύπρο, ελεφαντόδοντο από την Αφρική. Τα κρασιά που εξάγονταν εκείνη την εποχή ήταν πολλά, πιο φημισμένα όμως ήταν τα κρασιά των νησιών του Αιγαίου. Ο Χίος, ο Λέσβιος και ο Θάσιος υπήρξαν οι πιο ακριβοπληρωμένοι οίνοι κατά τον 4ο Π.Χ. αιώνα. Για την προστασία τους δε από τις απομιμήσεις και τις παραποιήσεις, τα κρασιά της Θάσου έπρεπε να πωλούνται μέσα σε αμφορείς ώστε η ανθεκτικότητά τους να είναι εγγυημένη. Οι οινικοί νόμοι της Θάσου του 5ου αιώνα π.Χ. δεν είναι τίποτε λιγότερο από τα αρχαιότερα νομοθετικά κείμενα για την προστασία των Οίνων Ονομασίας Προέλευσης, στα πλαίσια μιας γενικότερης αμπελοοινικής πολιτικής που αποσκοπούσε στη διασφάλιση της ποιότητας του προϊόντος και στην προστασία του υγιούς οινεμπορίου. Εδώ μπορούμε επίσης να διακρίνουμε την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας κανονισμών για τα κρασιά ονομασίας προελεύσεως, όπως αυτοί ισχύουν τώρα στις χώρες της Ε.Ε. Οι ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στη νομοθεσία της Αρχαίας Ελλάδος για τα κρασιά ποιότητας που προέρχονται από συγκεκριμένες περιοχές και τη νομοθεσία της Ε.Ε. είναι εκπληκτική. Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το κρασί και υπηρετούσαν με πάθος τον θεό του, τον Διόνυσο, μια θεότητα έξυπνη, ζωντανή, ερωτική. Σύμφωνα με το μύθο ο Διόνυσος απήχθη από Ετρούσκους πειρατές στο δρόμο του για την Ιταλία. Φανέρωσε όμως, τη θεϊκή του υπόσταση φυτεύοντας ένα αμπέλι που αναρριχήθηκε στο κατάρτι και μετατρέποντας τους πειρατές σε δελφίνια. Η Αριάδνη, κόρη του Μίνωα βασιλιά της Κρήτης και σύζυγος του Διόνυσου, του χάρισε δύο γιους, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα, καθώς και μία κόρη την Ευάνθη. Η πλούσια εικονογραφία των αγγείων της Αττικής κεραμικής μαρτυρά το εύρος της Διονυσιακής λατρείας. Το δράμα, κορυφαία έκφραση της εποχής, γεννήθηκε από τον Διονυσιακό διθύραμβο. Έντονο διονυσιακό χαρακτήρα είχαν οι πολυάριθμες γιορτές, και κυρίως τα αφιερωμένα στο Διόνυσο «Μικρά» και «Μεγάλα Διονύσια», στα οποία γίνονταν και θεατρικοί αγώνες. Αλλά και τα συμπόσια, ευκαιρία για πνευματικές συζητήσεις και ανταλλαγή ιδεών, είχαν ως άξονα την εθιμοτυπικά καθορισμένη οινοποσία. Από τη μελέτη της Βακχικής ποίησης ανασύρουμε το τελείως συγκεκριμένο εθιμοτυπικό του πότου, της κατανάλωσης δηλαδή του κρασιού. Ο κοινός πολίτης της αρχαιότητας βουτούσε κάθε πρωί το ψωμί του στο κρασί και αυτή ήταν η μοναδική στιγμή της ημέρας που έπινε άκρατο τον οίνο του, χωρίς δηλαδή να τον αραιώσει με νερό. Γιατί στο συμπόσιο, κοινωνικό θεσμό με κανονισμούς και καθορισμένη εθιμοτυπία, ο πότος, που ακολουθούσε το σύντομο και συνήθως λιτό δείπνο, συνίστατο στην πόση κρασιού αραιωμένου με νερό. Έτσι οι συμποσιαστές, χωρίς να μεθούν, και να συνέχιζαν τις εμπνευσμένες συζητήσεις που έχει καταγράψει η πένα των ποιητών. Η καταδίκη της μέθης είναι πανάρχαια, από την εποχή του Ομήρου και οι μέθυσοι Κύκλωπες αποτελούν προηγούμενα προς αποφυγήν. Οι γυναίκες δεν ελάμβαναν ποτέ μέρος σε αυτές τις συγκεντρώσεις, εκτός φυσικά από τις τραγουδίστριες, τις χορεύτριες ή ακόμη και τις εταίρες που διασκέδαζαν τους παρευρισκόμενους. Οι Βυζαντινοί χρόνοι Στα ελληνιστικά χρόνια και την πρωτοβυζαντινή εποχή, την από πολλές απόψεις προέκταση του αρχαίου κόσμου, πραγματοποιήθηκε μία αλλαγή στη σχέση του ανθρώπου με τον Διόνυσο και το δώρο του. Αυτός ο θεός, ο ευάμπελος (πλούσιος σε αμπέλια και κρασιά), ο γενναιόδωρος, ο λυσιμέριμνος (εχθρός των προβλημάτων και της έγνοιας), ο ηπεροπεύς (πονηρός καταφερτζής), ο γελόων, φιλομειδεύς (πρόξενος γέλιου και φίλος του χαμόγελου) συγκρούστηκε και στα χρόνια του Ιουστινιανού νικήθηκε από έναν άλλο θεό. Τον Θεό των Χριστιανών, τον μόνο αληθινό Σωτήρα και Λυτρωτή που αποκαλείται η Άμπελος η αληθινή. Η άμπελος και ο οίνος είναι άλλωστε τα πιο ιερά σύμβολα που ο Χριστιανισμός δανείστηκε από τις αρχαίες θρησκείες. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη βρίθουν με αναφορές τους. Στο Βυζάντιο, το κρασί ενώνει τη βιβλική και την ελληνική παράδοση. Ο αρχαίος θεός του, ο Διόνυσος, είναι πάντα ζωντανός, αν και μεταμφιεσμένος. Παρά την εκδίωξή του από τον χριστιανικό αμπελώνα έχει δανείσει σχεδόν όλα τα σύμβολά του στον Χριστό αλλά και στον αυτοκράτορα που εμφανίζονται στις εικόνες ως αμπέλια, οι δε Απόστολοι και οι πιστοί ως κληματίδες και σταφύλια. Η Βυζαντινή κοινωνία παρουσίαζε δύο όψεις πλέον: το επίσημο, λαμπρό Βυζάντιο και το Βυζάντιο του αγρότη, του ταβερνιάρη, του ποιητή. Στην πρώτη, οι βυζαντινοί άρχοντες διηγούνται τα κατορθώματα τους στα συμπόσια, γύρω από τη μαρμάρινη τάβλα, με τα χρυσά τους κύπελλα γεμάτα γλυκόπιοτο κρασί, όπως ακριβώς οι ομηρικοί ήρωες. Η τελετή του τρυγητού στη Βασιλική αυλή, μας παρουσιάζεται στα έργα του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και μαρτυρά τη σημασία που έδιναν τόσο οι βασιλείς όσο και η εκκλησία στον τρύγο και στο πάτημα των σταφυλιών. Η Κωνσταντινούπολη μάλιστα, όπου κατέφθαναν όλα τα κρασιά της Αυτοκρατορίας θα ονομαστεί από τους Αγγλοσάξονες, Winburg, που σημαίνει Οινόπολις, η πόλη του κρασιού. Και ο απλός λαός συνέχισε τη συνεύρεσή του με το κρασί, στις ταβέρνες και τα καπηλειά. Το κρασί ήταν πάντα παρόν στο τραπέζι. Μεσαίωνας και Τουρκοκρατία Η διάδοση του Χριστιανισμού στη Μεσαιωνική Ευρώπη αποδείχθηκε ζωτική για τη διατήρηση της αμπελοκαλλιέργειας και της οινοποίησης. Το κρασί κατέχει σημαντική θέση στη Θεία Ευχαριστία. Επιπλέον όμως, λόγω των θεραπευτικών του ιδιοτήτων (ιδίως σε περιοχές όπου το νερό ήταν μολυσμένο) παρουσιάζεται και ως κατεξοχήν πολύτιμο αγαθό, φάρμακο ψυχών και σωμάτων. Είναι δώρο Θεού, «ευφραίνει την καρδία του ανθρώπου». Όταν πίνεται με μέτρο συμβάλλει στην τόνωση και την ενδυνάμωση του οργανισμού, η κατάχρησή του όμως αποτελεί έκτροπο και ακολασία. Αυτή είναι βασικά η άποψη που επικρατεί στους κύκλους των μοναχών, οι οποίοι και ανέλαβαν τη φροντίδα και την ανάπτυξη των αμπελώνων όπως ασχολήθηκαν εξίσου με τις θρησκευτικές, επιμορφωτικές και ιατρικές ανάγκες του λαού. Τα μοναστήρια διαθέτουν πλέον εκτεταμένους αμπελώνες και στους Κανονισμούς που διέπουν την οργάνωσή τους υπήρχαν επανειλημμένες αναφορές για την παραγωγή, την αποθήκευση και τη χρήση του κρασιού. Κατά τον 13ο αιώνα, Άγιος της αμπέλου και του οίνου καθιερώθηκε ο Άγιος Τρύφωνας, ο οποίος εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι ο Άγιος των αμπελουργών και να τιμάται την 1η Φεβρουαρίου, την εποχή του κλαδέματος των αμπελιών, ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης και της Μακεδονίας. Και ενώ τα μοναστήρια φτιάχνουν αμπελώνες και κρασιά, οι πιστοί του Μωχάμετ τους καταστρέφουν όπου τους βρουν. Το κίνητρο και των δύο κοινό: η θρησκεία! Ο προφήτης του Ισλάμ βλέπετε, απαγορεύει τη λατρεία ειδώλων, τον τζόγο και το αλκοόλ. Η καταστροφή των αμπελώνων της Μέσης Ανατολής και της Ελλάδας υπήρξε ολοκληρωτική. Ας σημειώσουμε ότι στα χρόνια αυτά, με την εμφάνιση των Σταυροφόρων και των Τούρκων, το κρασί και το αμπέλι χρησιμοποιήθηκαν στη συμβολική γλώσσα των προφητειών της εποχής. Η άμπελος συμβολίζει εκτός από την Εκκλησία και την ίδια την Βυζαντινή αυτοκρατορία, που κινδυνεύει, το δε κρασί συμβολίζει το αίμα. Οι νεώτεροι χρόνοι Και έφτασε η αυγή των νέων χρόνων, η Εθνεγερσία, η απελευθέρωση από τους Τούρκους και η ανάπτυξη του νέου κράτους με προβλέψεις προς την Ευρώπη. Ο ελληνικός αμπελώνας, έτσι όπως αυτός εξελίχθηκε μέχρι τις παραμονές του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, δεν αναπτύχθηκε προγραμματισμένα στα πλαίσια της αμπελοοινικής πολιτικής των κατά καιρούς κυβερνήσεων της χώρας. Αντίθετα διαμορφώθηκε κάτω από συνθήκες που έχουν άμεση σχέση με την ιστορία του γένους. Έμεινε ακλάδευτος κάθε φορά που ο γεωργικός κόσμος έπαιρνε τα όπλα για τη λευτεριά του τόπου Κάηκε και ξεριζώθηκε κατά μεγάλο μέρος, όταν οι κατακτητές ερημώσανε, για εκδίκηση, τη χώρα. Ξεκίνησε μικρός και αύξανε σταδιακά κάθε φορά που νέα υπόδουλα εδάφη βρίσκανε τη λευτεριά τους, με αποτέλεσμα, όταν η Ελλάδα απέκτησε τα σημερινά σύνορά της, ο ελληνικός αμπελώνας να αποτελεί το άθροισμα διαφόρων διαμερισματικών αμπελώνων, των οποίων η εξέλιξη είχε υπαγορευθεί από διαφορετικές για το κάθε διαμέρισμα συνθήκες. Αλλά και στα πλαίσια του ελεύθερου ελληνικού κράτους, ο αμπελώνας εξακολούθησε να αναπτύσσεται απρογραμμάτιστα, άλλοτε προς όφελος και άλλοτε προς ζημία του αμπελουργικού κόσμου, καθώς κάθε έννοια αμπελοοινικής πολιτικής ήταν άγνωστη και το νεοσύστατο τότε κράτος έχοντας άλλες πιεστικές ανάγκες προωθούσε άλλες καλλιέργειες. Ακόμα χειρότερα εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα προβλήματα που ήδη υπήρχαν ήρθαν να προστεθούν ο εμφύλιος, η μετανάστευση και η φυλλοξήρα. Ο ελληνικός αμπελώνας συνεχώς υποβαθμιζόταν, ποικιλίες εγκαταλείπονταν, οι ορεινοί αμπελώνες ποιότητος χάνονταν. Το κρασί χύμα ήταν κυρίαρχο στην αγορά, με εξαίρεση κάποιες οινοποιητικές μονάδες που τολμούσαν να εμφανίζονται στην αγορά του εμφιαλωμένου. Στις διεθνείς αγορές το ελληνικό κρασί δεν είχε πολύ καλό όνομα. Εθεωρείτο «μεσογειακό», δηλαδή υψηλόβαθμο, χωρίς οξύτητα, χωρίς άρωμα, οξειδωμένο. Με εξαίρεση το μοσχάτο γλυκό της Σάμου, κανένα άλλο ελληνικό κρασί δεν ερχόταν στην αγορά με γεωγραφική ένδειξη καταγωγής. Η αναγέννηση του ελληνικού κρασιού Η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής οινοπαραγωγής και η ανάπτυξη του εμφιαλωμένου κρασιού στην Ελλάδα ξεκινά τα πενήντα τελευταία χρόνια, τη δεκαετία του 1960. Τότε αρχίζουν να γίνονται και οι πρώτες σοβαρές επενδύσεις σε εγκαταστάσεις και μηχανολογικό εξοπλισμό με αποτέλεσμα τη θεαματική βελτίωση των ελληνικών κρασιών σε ότι αφορούσε την τεχνολογία. Παράλληλα, γίνεται και μερική ανασύσταση αμπελώνων με φύτευση εκλεκτών ποιοτικά ποικιλιών οιναμπέλου βάσει αξιολογήσεων που πραγματοποιήθηκαν από το Ινστιτούτο Οίνου, ενώ ήδη από την πρώτη δεκαετία θεσμοθετούνται οι περιοχές για την παραγωγή οίνων Ονομασίας Προελεύσεως από το Υπουργείο Γεωργίας. Σημαντικότατο ρόλο έπαιξε φυσικά και ο ανθρώπινος παράγοντας, οι Έλληνες οινολόγοι που μετέφεραν τις επιστημονικές τους γνώσεις στην παραγωγή αλλά και οι ίδιοι οι οινοπαραγωγοί οι οποίοι ευαισθητοποιούνταν απέναντι στις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνονταν. Το γεγονός ότι η ανάκαμψη συντελέσθηκε μέσα σε τόσο λίγα χρόνια δείχνει όλο το δυναμισμό του αμπελοοινικού τομέα ως κλάδου της γεωργικής οικονομίας. H εταιρεία μας δεν είναι απρόσωπη, αλλά μία εταιρεία με οικογενειακό χαρακτήρα,από το 1970 φιλοδοξεί να συνεχίζει να κερδίζει την εμπιστοσύνη και τη προτίμηση των πελατών της Με τη νέα γενιά των ιδρυτών τής. Δίνοντας τούς την εμπειρία και την τεχνογνωσία τούς. Η δομή της εταιρείας είναι καθετοποιημένη προσφέροντας στους πελάτες μας ότι αφορά την εκτύπωση. Συσκευασία -διαφήμιση - ειδικές κατασκευές. Η επιτυχημένη πορεία του παρελθόντος αποτελεί οδηγό για το μέλλον, γι’ αυτό και η φιλοσοφία της εταιρείας Δε βασίζεται μονόπλευρα στη παραγωγή κέρδους, αλλά στη σταδιακή διεύρυνση του πελατολογίου της, διατηρώντας παράλληλα την ποιότητα των προϊόντων που παράγονται και των υπηρεσιών που προσφέρονται. Με ένα ποτήρι κρασί έχουν συνοδευτεί στην ιστορία των ανθρώπων σπουδαίες στιγμές! Άλλοτε χαράς και άλλοτε λύπης μα πάντα ορόσημο στις ζωές μας! Στην Ελλάδα όπως και σε όλες τις χώρες της Μεσογείου, η αμπελοοινική παράδοση είναι ιδιαίτερα πλούσια. Το κρασί είναι συνδεδεμένο με τον πολιτισμό των λαών, με τη θρησκεία και με τις διατροφικές τους συνήθειες.Η ετικέτα του κρασιού έχει εξελιχθεί σε έκφραση τέχνης και έχει τα δικά της μυστικά.Άλλωστε, ένα γλυκόπιοτο κρασί φτιάχνει τη διάθεση των ανθρώπων, τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα, τους φέρνει πιο κοντά, τους διαφοροποιεί… Όπως ακριβώς και η τέχνη!Η οινοφιλία στην Ελλάδα αναπτύχθηκε μαζί με την άνθιση του ελληνικού κρασιού. Πριν ο Έλληνας δεν είχε και πολλούς λόγους να είναι οινόφιλος, μια και δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα αξιόλογα κρασιά στην αγορά. Τώρα πια οινόφιλους βρίσκει κανείς παντού. Οι εκθέσεις κρασιού και οι γευσιγνωσίες είναι το σημείο συνάντησής τους. Εκεί βρίσκει κανείς ανθρώπους όλων των ηλικιών οι οποίοι αναδεύουν, μυρίζουν, πίνουν, φτύνουν και σχολιάζουν σε μια δική τους γλώσσα, δυσνόητη για όσους είναι απ’ έξω. Θα μιλήσουν για τανίνες, χρονιές, οξύτητες, στρεμματικές αποδόσεις και άλλα τέτοια κινέζικα.Ο οινόφιλος που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να μάθει πρώτα τα βασικά για το κρασί. Πώς παράγεται, πώς καταναλώνεται, τι ποικιλίες υπάρχουν… Στην πορεία μαθαίνει να το δοκιμάζει. Να ερμηνεύει, δηλαδή, όλα εκείνα τα μυστικά που μας αποκαλύπτει ένα κρασί για τον εαυτό του όταν το μυρίσουμε και το βάλουμε στο στόμα μας. Όταν ο οινόφιλος νιώσει αρκετή αυτοπεποίθηση για όλα τα παραπάνω, περνάει στο στάδιο της αντικειμενικής αξιολόγησης. Κι αυτό γιατί ο σωστός οινόφιλος όταν αξιολογεί, αφήνει τις προσωπικές του προτιμήσεις στην άκρη. Έτσι, αρχίζει να εκφέρει άποψη για το κατά πόσο ένα κρασί είναι καλό ή όχι. Όποιος βρίσκεται σε κάποιο από τα παραπάνω στάδια γνώσης μπορεί να αποκαλείται οινόφιλος. Γιατί όταν αγαπάς κάτι, πρέπει και να το αποδεικνύεις με πράξεις. Αλλιώς τι;Εφόσον, λοιπόν, ορίσαμε το ποιος αποκαλείται οινόφιλος, ας επιχειρήσουμε τώρα να φτιάξουμε το ψυχογράφημά του. Ο πραγματικός οινόφιλος ποτέ δεν επαίρεται για τις γνώσεις του. Κι αυτό γιατί πολύ απλά γνωρίζει ότι το θέμα είναι αδύνατον να εξαντληθεί. Το κρασί είναι πολύπλοκο, ατελείωτο, εξελίσσεται και αλλάζει διαρκώς. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι γνωρίζει καλά ένα κρασί. Μπορεί να διαψευστεί πολύ εύκολα.Εκτός από ταπεινός, ο οινόφιλος είναι και ανήσυχος. Σε όλη του τη ζωή αναζητά νέα αρώματα, νέες γεύσεις. Δεν θέλει να χάσει κανένα από τα χιλιάδες πρόσωπα του κρασιού. Γι αυτό ενημερώνεται, ταξιδεύει, αναζητά. Αναζητά το δικό του Δισκοπότηρο, που δεν είναι άλλο από το απόλυτο κρασί. Εκείνο που ο μύθος θέλει να είναι το Νέκταρ. Η τέλεια ισορροπία σε αρώματα και γεύσεις. Η φρεσκάδα των ουρανών και το βάρος της γης ενωμένα σε ένα ποτήρι.Τέλος, ο οινόφιλος είναι καλοζωιστής. Αγαπά τη ζωή. Αγαπά τις τέχνες. Αγαπά τις γεύσεις. Έχει φίλους, άλλους οινόφιλους, και μαζί τους περνάει καλά, ενώ πάντα προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στον κόσμο του. Δεν ανησυχεί μήπως χάσει κάτι, γιατί έχει μάθει να μοιράζεται. Δεν υπάρχει μιζέρια στο κρασί. Είναι φτιαγμένο για ανθρώπους ανοιχτούς, που δεν φοβούνται να ερωτευτούν και να πονέσουν. Το κρασί κουβαλάει μέσα του όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. άλλοτε είναι ερωτευμένο, άλλοτε γιορτάζει, πονάει, παίζει, γελάει. Και μαζί του ο οινόφιλος μαθαίνει να ζει και να αισθάνεται. Το κρασί είναι ζωντανό και μας μιλάει. Όταν κάποιος το ακούσει για πρώτη φορά, θα ξέρει ότι είναι πραγματικός οινόφιλος. MEET GREECE THROUGH ITS WINES! ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ! Ετσι. Πάμε. Δυνατά. Πάμε. Ελληνικά !!!!! Είμαστε φανατικοί του κρασιού..... <<Και εμείςγια σας εργαζόμαστε>>Η φύση είναι η σημαντικότερη πηγή έμπνευσης του ανθρώπου για χρώματα. Οι εικόνες και οι παραστάσεις που μας δίνει το φυσικό περιβάλλον είναι τόσο πολλές και τόσο πλούσιες που εντυπώνονται στη μνήμη και τη συνείδηση μας και ταυτίζονται με χρώματα και λέξεις. Άλλωστε πολλές αποχρώσεις ορίζονται με ονομασίες που προέρχονται άμεσα από αυτή, όπως το μπλε της θάλασσας, το κόκκινο της φωτιάς, το κροκύ, το ζωντανό πράσινο των φύλλων, το μπεζ της άμμου, το καστανό ή το κίτρινο του λεμονιού. Το χρωματολόγιο λοιπόν δεν είναι παρά το λεξιλόγιο των χρωμάτων της φύσης. Όμως το φυσικό περιβάλλον μας εφοδιάζει μόνο με ιδέες για χρώματα, αλλά και με τα υλικά για να τα αναπαραστήσουμε, τις λεγόμενες χρωστικές. Τα αρχαιότερα χρώματα βαφής προέρχονται από το έδαφος. Η ώχρα και η Σιένα για παράδειγμα, είναι συστατικά των πηλών. Τα βαθιά μπλε δημιουργούνται από έναν ημιπολύτιμο λίθο, τον περίφημο lapis lazuli. Άλλα χρώματα προέρχονται από φυτά ή ακόμα και έντομα, όπως το πορφυρό που παράγεται από ένα παράσιτο οστρακόδερμων.Φυσικά στη σύγχρονη εποχή η εξέλιξη των επιστημών και η ανάγκη για μαζική παραγωγή σταθερών χρωματικών αποχρώσεων έχει μεταβάλλει σημαντικά τον τρόπο που λαμβάνονται οι χρωστικές. Οι εξελιγμένες αυτές χημικές μέθοδοι για την παραγωγή των πρώτων υλών διακρίνονται από την ευρύτατη χρωματική γκάμα των χρωστικών που αποδίδουν και την εξαιρετική σταθερότητα των αποχρώσεών τους. Έτσι ο σημερινός άνθρωπος έχει την πολυτέλεια να μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε ένα τεράστιο πλήθος αποχρώσεων και να μπορεί να απολαύσει εντυπωσιακά αποτελέσματα αξιοποιώντας το χρωματικό οπλοστάσιο που η σύγχρονη βιομηχανία του προσφέρει.Η φιλοσοφία των εταιριών μας έχει επίκεντρο τον πελάτη , με κύριο άξονα την υψηλή ποιότητα κατασκευής σύμφωνα με τις πιο αυστηρές διεθνείς προδιαγραφές, την ασφάλεια, τον άψογο σχεδιασμό καθώς και την καλύτερη δυνατή σχέση ποιότητας - τιμής .Προσπαθούμε και ανταποκρινόμαστε έχοντας ως κέντρο των στόχων μας την κάλυψη των αναγκών Τον πελατών μας και εφαρμόζουμε με ήθος και συνέπεια , στρατηγικές που διέπονται από τις αρχές αυτές και εξυπηρετούν αυτό το στόχο . Η εταιρία μας , έχει σταθερά ανοδική δυναμική πορεία και πλέον συγκαταλέγεται στις ποιο καταξιωμένες επιχειρήσεις του κλάδου με το όνομά της να είναι συνώνυμο της αξιοπιστίας και της εγγύησης . Για αυτό , ευχαριστούμε τους πελάτες μας που συνεχώς επιβεβαιώνουν τις επιλογές μας και μας επιτρέπουν να στοχεύουμε ακόμη ποιο ψηλά ενισχύοντας συνεχώς περισσότερο τη σχέση μας.Η ανατροπή (των δεδομένων), η καινοτομία και τέλος η δημιουργία, μιας συσκευασίας ή μιας ετικέτας στοχεύουν ακριβώς στο πως ένα προϊόν αναδεικνύεται, δημιουργεί υπεραξία και κατακτά τις αγορές Πέρα από την διαφήμιση, για την επιτυχία ενός προϊόντος πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η συσκευασία του.Η μεγάλη μας πείρα στον τομέα των γραφικών τεχνών και η άριστη συνεργασία με τους πελάτες μας , μας βοηθάει να δημιουργούμε και να αναδεικνύουμε νέα προϊόντα και πρωτοποριακές συσκευασίες, στην έντονα ανταγωνιστική αγορά.Η συσκευασία και η ετικέτα έχει τον πρώτο ρόλο στην επιλογή του καταναλωτή και στην σχέση που θα αναπτύξει ο πελάτης με αυτό η οποία και θα τον οδηγήσει στην πρώτη αγορά του προϊόντος, ενώ το ίδιο το προϊόν είναι αυτό που θα πρέπει να ικανοποιήσει τον πελάτη ώστε να τον οδηγήσει στην επανάληψη της αγοράς.Επιτυχημένη συσκευασία Πώς να σχεδιάσετε μια επιτυχημένη συσκευασία;Μια συσκευασία δεν είναι απλά ένα κουτί ή μια τσάντα μέσα στην οποία συσκευάζεται ή μεταφέρεται το προϊόν. Παίζει και αυτή τον ρόλο της στην προώθηση του προϊόντος και στην γενικότερη εικόνα του.Ένα ωραίο σχέδιο ή η χρήση ποιοτικών υλικών θα τραβήξει την προσοχή του καταναλωτή ώστε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο προϊόν.Σχεδιάζοντας μια συσκευασία είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας το τεστ των,6 δευτερολέπτων.Αυτός είναι μέσος χρόνος μέσα στον οποίο η συσκευασία πρέπει να κερδίσει τον καταναλωτή προκειμένου να ξεχωρίσει ένα προϊόν από το ράφι. Μέσα στο χρονικό διάστημα αυτό η συσκευασία πρέπει:Να ξεχωρίσει ανάμεσα σε μια πληθώρα ανταγωνιστών Να κάνει αντιληπτό το είδος του προϊόντος Να τραβήξει το ενδιαφέρον του καταναλωτή προκειμένου να αναζητήσει περισσότερες πληροφορίες Αφού πετύχει το στόχο της, να πάρει ο καταναλωτής το προϊόν στα χέρια του, πρέπει:Να διευκολύνει το καταναλωτή να βρει τις οδηγίες χρήσης του προϊόντος και πληροφορίες για το περιεχόμενο της συσκευασίας Να δώσει στοιχεία γιατί χρειάζεται ο καταναλωτής το προϊόν Να πείσει τον καταναλωτή να το αγοράσει.

    Εμείς στο magavali winery που εδρεύει στην όμορφη Σκοτεινή του Νομού ορεινά της Αργολίδας προσπαθούμε

    κάνοντας μια ολοκληρωμένη εργασία από το αμπέλι μέχρι το τελευταίο βήμα που λέγεται τυποποίηση να μετατρέπουμε την επιθυμία σας σε προσιτή πολυτέλεια...

    Ο οινοποιός

    Βασίλειος Μαγκάβαλης