Στο 7000-6500 π.Χ. χρονολογούνται τα πρώτα δεδομένα για τη χρήση σταφυλιών με σκοπό την παραγωγή κρασιού στην Ελλάδα.
Από τότε η ιστορία του κρασιού πέρασε από πολλά στάδια και γνώρισε δύσκολες στιγμές κατά την Τουρκοκρατία.
Η καλλιέργεια του αμπελιού σχεδόν είχε σταματήσει, επειδή είχε φόρο.
Ο κόσμος δεν ήθελε να καλλιεργεί, προκειμένου να αποφεύγει να πληρώνει φόρο, και οι ποικιλίες που σώθηκαν ήταν μόνο από τις κληματαριές μπροστά στα σπίτια που δεν φορολογούνταν και από το Άγιον Όρος, στο οποίο η καλλιέργεια του αμπελιού έγινε σεβαστή και διατηρήθηκε.
Σήμερα η τράπεζα διατήρησης γενετικού υλικού του ΕΛΓΟ, Δήμητρα, αριθμεί πάνω από 300 εγγεγραμμένες ποικιλίες αμπελιού, που αποτελούν ένα περιουσιακό στοιχείο της χώρας, μια δυναμική για παραγωγή κρασιού με εξαγωγική δραστηριότητα.
«Όταν το αμπέλι και το κρασί έχουν ταυτότητα, την οποία προσδίδει μια πιστοποιημένη αυτόχθονη ποικιλία ενός υλικού που ευδοκιμεί σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, το κλίμα δίνει ιδιαίτερη αξία στο κρασί που θα πάρει ο καταναλωτής.
Το πλήθος των ποικιλιών ανοίγει τεράστιες δυνατότητες για την καλλιέργεια διαφορετικών ποικιλιών σε διαφορετικά περιβάλλοντα και για την απόδοση ιδιαίτερου κάθε φορά χαρακτήρα στο τελικό προϊόν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα Αγιωργίκο που καλλιεργήθηκε και ωρίμασε σε συγκεκριμένη περιοχή της Ελλάδας έχει άρωμα, Βύσσινο, κεράσι και δαμάσκηνο.
Αυτή είναι η σύνθεση τού χαρακτήρα του Αγιωργίτικου, μετά την ωρίμανση.
Αρώματα, ποικιλίες και γεωγραφικός τόπος όπου ευδοκιμεί κάθε ποικιλία αμπελιού συνδέονται στενά σε μια ενότητα αυτόχθονων ελληνικών ποικιλιών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου